مادرانه (به تقلید از پدرانه دکتر پویا کیان)

پسر عزیزم

داشتم مطلبی را توی وبلاگ استاد خوبم دکتر پویا کیان میخوندم.به نظرم اومد مطلب جالبیه و تو هم میتونی در آینده ازش درس بگیری.

با توجه به اینکه تمام دارایی دانشی ما از معلمان عزیزمون هست، این را هم جزو آموزه های استاد ثبت میکنم.....

امیدوارم زمانی که بزرگ شدی و خوندن و نوشتن را یاد گرفتی این مطالب را با دقت بخونی و ازش درس بگیری.

عزیز دلم.

چیزهایی وجود دارن که جزو دارایی ها و اموال تو محسوب می شن. به زبون ساده تر، مال تو هستن. اول از چیزای کوچیک شروع می کنم:

یه آویز زنگدار، یه مقدار کتاب،  یه ویترین پر ازاسباب بازی های پسرونه از قبیل ماشین و هلیکوپتر و قطار و توپ و .. و چن تا عروسک دیگه.

یه مقدار بزرگ تر: چن دست لباس ، تشک واتر پروف، تشک پنبه ای، حوله، یه فرش کوچولو، یه کمد، یه ویترین، یه تخت، یه تخت پارک، یه صندلی غذا، یه کاسکه و یه کریر و لوازم بهداشتی مورد نیاز.

بزرگتر: غذا، بهداشت، واکسن، خونه و ماشین

 باز هم بزرگتر: مادر، پدر، 2 تا پدر بزرگ، 2 تا مادر بزرگ، 2تا دایی، یه دونه عمه، یه دونه عمو، یه پسر عمه، یه دختر عمه و یه پسر دایی و کلی دوست و آشنای دیگه که خیلی دوست دارن.

 خیلی بزرگتر: زبان (فارسی، ترکی و لری)، ادبیات فارسی و ترکی، تاریخ کهن

خیلی خیلی بزرگتر: ایران، کره زمین

تا همین جاش دو تا چیز اثبات می شه. این که

•   نباید خیلی به خودت مغرور بشی. تو فقط یک نفر از شش و نیم میلیارد آدم روی کره زمین هستی.

•   تو جزو آدمای خوشبخت روی کره زمین هستی چون جزو اون دسته از بچه هایی نیستی که وقتی به دنیا می آن:

L    هیچ عروسکی و اسباب بازی ای برای بازی ندارن

L    لباس مناسبی برای پوشیدن، تشکی برای خواب و فرشی برای بازی کردن روی اون ندارن.

L    بیمار به دنیا می آن، بهداشت و واکسن، غذا برای خوردن، خونه و اتاق برای بازی کردن و خوابیدن ندارن.

L    مادرشون رو زود از دست می دن، پدر، پدر بزرگ و مادر بزرگ ندارن یا مثل خیلی از بچه های چینی عمه و عمو و خاله و دایی ندارن.

L    تا آخر عمرشون فقط یک زبون رو بلدن و فقط با آدم های همون زبون می تونن حرف بزنن.

L    تاریخ استقلال کشورشون مال همین چند سال پیش یا فوقش دویست سال پیشه.

L    کشورشون مدام بین این قبیله و اون قبیله دست به دست می شه.

و اما درباره کره زمین باید بگم که اون مال همه بچه هاس. چه خوشبخت باشن و چه خوشبخت نباشن. خیلی باید مراقب این یکی باشی. مواظب باش کثیفش نکنی. درختاشو نشکنی و هواشو آلوده نکنی.

به هر حال لازمه که مواظب همه اموالت باشی تا راحت از دستشون ندی. یه چیزایی هست که یواش یواش خراب میشن و از بین می رن. مثل لباس هات، اسباب بازی هات، کمد و فرش و.... نگران نباش اونا رو دوباره می شه خرید. ولی چیزایی مثل زمین، وطن، زبان و آدمایی که دستشون داری، اگه از دست بدی دیگه نمی تونی بخری یا برشون گردونی. یه چیزایی هم هست که باید خودت یواش یواش به دست بیاری و مواظب باشی که از دستشون ندی چون مثل ماهی لیزن و از دست آدم در می رن مثل آبرو.

 البته خیلی ناراحتم از این که بگم تو یه چیزهایی رو نداری و باید بزرگ بشی و برای به دست آوردنشون تلاش کنی. اشکالی هم نداره. چون اگه همه چیز برای آدم حاضر و آماده باشه، قدرشون رو نمی دونه، مثل هوای تمیز، آسایش صوتی، لبخند همشهری، امنیت شغلی و تامین اجتماعی. البته می تونی یه قسمت از تلاشت رو برای اون بچه هایی بذاری که اون بالا گفتم چه چیزایی ندارن.

یادت باشه این یه نصیحت نبود فقط فهرست دارایی هات بود که باید مثل هر شخص مهمی اول شروع به کارش اعلام بشه تا بعداً حرف براش درنیارن