مادرانه2

عزیزم دلم، فکر کردم بد نیست یه مقدار در مورد یه موضوع خیلی مهم در زندگی انسان با تو صحبت کنم: راه (یول، road، مسیر). راه، به واسطه ای می گن که شرایط انتقال آدم رو از یک نقطه به نقطه دیگه فراهم می کنه. مثلاً ما اگه بخواهیم از خونه بریم شهر بازی باید از راه استفاده کنیم یا مثلا اگه بخواهیم از مدرسه بریم خونه باید از راه خودش بریم. به راه های توی شهر می گن خیابان و به راه های بین شهرها می گن جاده.

راه ها دو دسته اَن: مکانی، زمانی . این راه دوم رو بعداً برات توضیح می دم. ما در این نامه فقط در مورد راه های مکانی صحبت می کنیم. برای استفاده از راه ها چن تا نکته است که باید بهشون توجه کرد.

راه باید انتخاب بشه. آدم ها تو زندگی باید راه هایی رو برای رسیدن به مقصدشون انتخاب کنن. هر چقدر راه رو درست انتخاب کنن، سریعتر، راحت تر، ایمن تر و کم هزینه تر به مقصد می رسن.

راه رو باید به موقع رفت. مثلا اگه به جای صبح ظهر راه بیفتیم و بریم مدرسه، موقعی می رسیم که مدرسه تموم شده و دیگه فایده ای نداره.

راه رو می شه، با روش های مختلف رفت. بعضی از راه های کوتاه رو می شه پیاده رفت و از پیاده روی لذت برد و بعضی از راه های خیلی طولانی رو باید با وسیله ای مثل ماشین، قطار یا هواپیما رفت. چون اگه بخوای پیاده بری هم خسته می شی، هم عمرت تلف می شه و هم به موقع نمی رسی.

هر راه زمانی برای رفتن دارد. منظورم اینه که اگه آدم فاصله خونه تا سر کوچه رو که می شه یک دقیقه ای رفت، ده دقیقه ای بره باید دید چرا اینقدر طول کشیده. مثلا ممکنه توی راه حواسش پرت بشه به وسایل بازی توی پارک و یادش بره که قرار بوده بره برسه به سر کوچه.

کیفیت راه ها مثل هم نیست. راه های آسفالت رو می شه با سرعت رفت ولی راه های خاکی و دست انداز دار رو نمی شه با سرعت رفت.

همه راه ها به یک اندازه آسان نیستند. بعضی راه ها سربالایی، بعضی سرپایینی و بعضی راه ها صاف هستند. راه های سربالایی آدم رو خسته می کنه و نمی شه با سرعت رفت ولی وقتی به انتهاش می رسی، می تونی از اون بالا همه چیز رو ببینی. راه های سرپایینی رو می شه تند رفت ولی باید مراقب بود که سرعت آدم از دستش خارج نشه، چون ممکنه بخوره زمین یا بره تو درّه. راه های صاف آدم رو کمتر خسته می کنن.

بعضی راه ها مستقیم و بعضی مارپیچ هستند. راه های مستقیم آدم رو سریعتر به هدف می رسونن ولی راه های مارپیچ طولانی ترن و نمی شه اونها رو با سرعت رفت و به انتها رسید. البته راه های مارپیچ همیشه هم بد نیستن. مثلا اگه بخوایم از یک کوه بالا بریم بهترین راه اینه که یه مسیر مارپیچ رو انتخاب بکنیم تا هم کمتر خسته بشیم و هم به بالای کوه برسیم. یه مثال دیگه در مورد راه مستقیم و مارپیچ می تونم بزنم. مثلا راه کرج تا چالوس مارپیچه و چند ساعت طول می کشه تا به انتهاش برسی ولی اتوبان تهران شمال (که الان پانزده ساله داره ساخته می شه و شاید تا موقعی که تو خوندن و نوشتن یاد می گیری ساختنش تموم بشه) تقریبا مستقیمه و می شه یک ساعته اون رو طی کرد. فرق این دو تا راه اینه که تو اون جاده مارپیچ کلی منظره های قشنگ می بینی ولی توی راه مستقیم دوم فقط تونل و پل خواهی دید.